Met het nieuwe jaar is het goed om terug te kijken. Te kijken naar wat het afgelopen jaar (of de afgelopen jaren) heeft gebracht. Misschien ben je het daar niet mee eens, maar voor mij is het belangrijk. Als je terug kijkt, blijf je namelijk scherp om vooruit te kunnen kijken. Dan weet je hoe je het niet meer wilt en ben je dankbaar voor wat je hebt.
Zoals mijn oma. Deze maand wordt ze 94 en komen voor het eerst de 4 generaties bij elkaar. Mijn oma, mijn moeder, mijn dochter en ik. Mijn oma heeft mijn dochter 16 jaar niet gezien, dus dat wordt janken geblazen. We hebben de zakdoekjes al klaar staan. Zij hebben gezien dat ik ben veranderd, maar ik denk niet dat veel mensen dat geloven als ze dit lezen. En ik neem het ze niet kwalijk hoor.
Zelfs toen ik ruim een jaar geleden hier kwam wonen was ik nog bezig met mijn oude gedrag: ruzie maken met de buren, overlast geven door veel te harde muziek. Maar door een kleine aanpassing van een begeleider, namelijk een koptelefoon, was dat ineens een stuk minder. En nog belangrijker: vaak genoeg ‘nee’ horen. Want dan hou je op een gegeven moment wel op met je zin te willen doordrijven. Nu heb ik een eigen huis, geen bewindvoering, alleen begeleiding van geWOONzo. Als je wil, dan kan het, maar dan moet je ook de consequenties dragen. En die consequenties draag ik.
Het huis waarin ik nu woon, was niet mogelijk geweest zonder mijn oma. Als ik haar niet had gehad, had ik niks in dit huis staan. Ik heb mijn excuses aangeboden aan haar voor alles wat ze met mij heeft moeten meemaken. Daar werd ze emotioneel van. “Dat ik dat nog van je moet horen”, zei ze. Maar het is wel waar, want ik heb haar pijn gedaan. En niet alleen haar, maar ook mijn moeder en de rest van de familie.
Mijn broer heeft een keuze moeten maken in zijn relatie met mij vanwege mijn gedrag. Hij werd in het verleden namelijk steeds aangesproken op wat ik deed. En dat zorgde voor obstakels voor hem. We bellen niet vaak en zien elkaar alleen op verjaardagen, maar dat is ook goed. Vertrouwen heeft hij mij altijd gegeven, ook al zeiden mensen tegen hem ‘dat is dat criminele broertje van je’. Dat is nu eenmaal mijn verleden en die kan ik niet wegpoetsen. Als mensen over mijn verleden willen praten en niet mijn toekomst willen zien, moeten ze dat zelf weten. Het enige wat ik nu kan doen, is er voor zorgen dat het beter met me gaat, dat ik stappen vooruit maak. En niet alleen letterlijk.
In 2018 wil ik stapsgewijs zelfstandiger worden en minder op de begeleiding leunen. Waarschijnlijk kan ik dit jaar ook zonder of met maar één stok lopen. En ik wil een cursus ‘Ervaringsdeskundige’ gaan doen. Zodat ik met mijn ervaringen uit het verleden, anderen kan helpen met hun toekomst. Door terug te kijken om vooruit te kunnen kijken.
Tekst: JS & LK Beeld: Privé
